Sint-Helena, Ascension en de evenaar

Sint-Helena, het eiland waar Napoleon zijn laatste dagen heeft gesleten, geldt als een eiland waarvandaan men onmogelijk kan ontsnappen. Toch is het niet zo heel lang geleden iemand gelukt. In 1990 werd de Nederlandse kapitein Willem Merk betrapt op het vervoeren van marihuana en op Sint-Helena in de gevangenis gegooid. Willem deed er twee jaar over om alles voor elkaar te krijgen voor zijn ontsnapping. In de werkplaats wist hij namaaksleutels te fabriceren, waarmee hij de deuren van de gevangenis kon openen en hij wist precies wanneer de bewakers wel of niet aanwezig waren. Zo maakte hij geregeld nachtelijke uitstapjes. Uit de bibliotheek jatte hij een bladzijde uit een atlas met een kaart van de Atlantische Oceaan. Hij overwoog een jacht te stelen, maar bedacht dat dat direct ontdekt zou worden en dat men hem dan wel snel zou inhalen. Hij vond een handlanger die hij voor 100 pond een bootje in elkaar liet flansen met een bamboestok als mast en een dekzeiltje als zeil. Met een opgespaarde voorraad droog voedsel en een flinke hoeveelheid flessen met water verliet hij op een nacht het eiland en zette koers naar Brazilië. In een storm verloor hij zijn pet, waardoor de zon hem daarna genadeloos roosterde. Uitgeput landde hij in Brazilië, waar hij zijn bootje vernietigde en zich op het strand liet vinden door een vrouw die hem verpleegde en voedde. Daarna reisde hij naar de hoofdstad Brasilia, waar hij op de Nederlandse Ambassade zijn zonden opbiechtte. Aangezien hij al langer in de gevangenis had gezeten dan de straf voor hetzelfde vergrijp in Nederland geduurd zou hebben, werd hij niet uitgeleverd. In plaats daarvan kreeg hij een nieuw paspoort en een ticket naar Nederland.

Het bier en de fish cakes op Sint-Helena smaakten weer als vanouds, al moesten we daarvoor wachten tot onze tweede dag, de zaterdag na Goede Vrijdag, omdat op Goede Vrijdag alles, maar dan ook alles gesloten was.

Twee dagen varen brengt ons op Ascension Island, waar we vorig jaar een dag lang helemaal niet konden landen vanwege zware deining. Nu waren de omstandigheden goed, we konden onze eilandtoer maken en er ’s nachts getuige van zijn hoe die enorme zeeschildpadden zich het strand op slepen om daar een kult graven waarin ze hun eieren leggen. Soepschildpadden (green turtle) leven langs de Braziliaanse kusten waar ze zeegrasvelden begrazen. Ze komen helemaal hier naartoe zwemmen om op de gouden stranden hun eieren te leggen, een tocht van 2000 km, zonder eten. De wijfjes leggen in de loop van een maand of twee, nog steeds zonder eten, zo’n 5-600 eieren, en komen daarvoor vijf keer aan land. Per keer leggen ze dus ongeveer 100 eieren. Daarna zwemmen ze terug naar Brazilië, Ze maken deze reis eens in de drie jaar.

Ascension is een desolaat vulkaaneiland met fantastische maanlandschappen. Je zou hier zwart vulkaanzand verwachten, maar wonderlijk genoeg zijn de stranden goudgeel. Het zand bestaat uit fijngemalen schelpen en koralen die het darmkanaal van knagende vissen zijn gepasseerd. Een wonder dat de Braziliaanse schildpadden ontdekt hebben dat je daar zo lekker je eieren in kunt begraven.

Anderhalve dag voorbij Ascension passeren we de evenaar. Mij valt de eer te beurt de rol van Neptunus te spelen. De kok had een mooie bruine brij gefabriceerd van havermoutpap en chocola, waarmee de passagiers flink werden overgoten en ingesmeerd, omdat ze zonder eerst toestemming aan Neptunus te vragen over de streep waren gegaan.