Een dagje South Geogia en een middagje Falklands

De tegenslagen blijven ons plagen. Zware zeegang bracht onze snelheid omlaag, waardoor we een halve dag later bij South Georgia aankwamen dan gepland was, en een middagje cruisen in de prachtige Drygalskifjord kwam te vervallen. Het was al donker toen we in de buurt van de oostpunt van South Georgia aankwamen.

Bij een ongelukkige val in haar hut had een oudere dame haar arm gebroken. Scheepsdokter Sam had de arm aardig stabiel weten in te pakken dus het leek erop dat we haar rustig als patiënt aan boord zouden kunnen houden totdat ze op Ascension Island, over een week of drie, een vliegtuig naar huis zou kunnen nemen om de boel daar verder te laten repareren. Dat was ook wat zij zelf het liefste wilde. Maar de laatste dag voor South Georgia kreeg ze last van uitvalsverschijnselen in haar hand, dus dokter Sam vreesde dat er een zenuw bekneld was geraakt, die dan ook eventueel doorgesneden zou kunnen worden langs een scherpe botrand. Dus werd een bezoekje geregeld aan het hospitaaltje op King Edward Point, waar permanent een groep Britten aanwezig is. Maar eerst gingen we ’s ochtends aan land in Fortuna Bay, waar we een lekkere wandeling konden maken naar de kolonie koningspinguïns die daar gevestigd is. Heerlijk, al die geluiden en geuren. De zee rond South Georgia is het hele jaar ijsvrij en rijk voorzien van voedsel, dus de koningspinguïns kunnen hier in alle maanden broeden. Je ziet dan ook vogels met eieren, maar ook kuikens in allerlei stadia. ’s Middags naar Grytviken, de verlaten walvisvaardersbasis, met vervallen installaties, het museum, de toeristenwinkel en een eindje verderop de basis van King Edward Point met het hospitaaltje. In Grytviken ligt ook Sir Ernest Shackleton begraven, een van de grote helden uit het “heroïsche tijdperk”  van de zuidpoolexpedities aan het begin van de twintigste eeuw. Op het begraafplaatsje brengen we altijd een toast uit op “The Boss”, die hem volgens de overlevering zelf ook graag lustte. We delen wodka uit in plastic bekertjes, nemen een slok en gieten de rest uit over zijn graf.

Op de röntgenfoto zag de arm er verschrikkelijk uit. Overlangs gespleten bot, dwars liggende scherven, een grote puinhoop. Er was geen sprake van dat dat gezet kon worden. Daar moest een operatie met pennen en schroeven aan te pas komen, en, zo snel mogelijk, een evacuatie naar het dichtstbijzijnde vliegveld. Dat was Stanley op de Falklandeilanden. Einde van het programma van de Atlantic Odyssey. Einde van het bezoek aan South Georgia, waar we nog veel meer hadden willen doen. Minimale consequentie: Tristan da Cunha overslaan  en straks vanaf de Falklands rechtstreeks naar Sint-Helena. Een ramp voor de passagiers, vooral voor diegenen die speciaal vanwege Tristan geboekt hebben! Zeven mensen hebben we nu aan boord die twee jaar geleden ook mee waren, toen we met motorpech vastliepen bij South Georgia, waar we hebben moeten wachten op een ander schip dat ons naar Montevideo heeft gebracht. Zeven mensen die het nu voor de tweede keer proberen! Op weg naar Stanley was de ether dagenlang overladen met e-mails en satelliettelefoongesprekken met scheepsagenten, de bazen van Oceanwide Expeditions, verzekeringsmaatschappijen, luchtvaartmaatschappijen en familie. De stemming daalde tot ver onder het vriespunt, vooral toen we tegen een nieuwe storm in moesten boksen, die onze snelheid terugbracht tot drie knopen. Op weg naar Stanley zouden we alweer een dag  verliezen op wat voor schema we ook zouden bedenken. Het compromis dat uiteindelijk uit de bus kwam is dat de hele reis met vier dagen is verlengd, waardoor we ondanks de omweg via de Falklands, toch nog een bezoek aan Tristan da Cunha in het programma kunnen inlassen. Mensen die op Ascension hun geplande vlucht niet kunnen halen en geen plaats kunnen vinden op een andere vlucht mogen gratis mee naar het eindpunt op de Kaapverdische Eilanden. Vluchten daarvandaan wijzigen is geen probleem. In Stanley hebben tien passagiers het schip verlaten: de patiënt, haar echtgenoot, en nog acht mensen die zich in verband met verplichtingen niet konden veroorloven vier dagen later thuis te komen. Voor de rest hebben we er een genoeglijke middag gehad, voornamelijk in de kroeg.

En dan nu eindelijk op weg naar Tristan da Cunha. Aan het rijtje tegenslagen kunnen we na storm, mist, ijs en medische evacuatie ook nog een aardbeving toevoegen. De patiënt zou in Stanley worden opgehaald met een ambulancevliegtuig vanuit Santiago de Chili, maar omdat daar net een aardbeving plaatsvond, was het niet duidelijk of dat ding wel kon komen. Zolang er geen vervoer was geregeld, weigerden de autoriteiten in Stanley de patiënt van boord te laten gaan, de hufters.  Gelukkig kwam al snel het bericht dat het vliegtuig met enige vertraging alsnog in aantocht was. Aan lijst van hindernissen kunnen we nog een raketlancering in Frans Guyana toevoegen, die mogelijk zou kunnen leiden tot een regen va n radioactieve deeltjes (hoe en waarom??) in de zuidelijke Atlantische Oceaan, in een baan die precies tot aan onze route naar Tristan reikte. We moesten daarom een heel klein beetje zuidwaarts omvaren, maar de vertraging die dat heeft opgeleverd is verwaarloosbaar.

Inmiddels zijn we een week onderweg vanaf Stanley en we hebben niet anders gehad dan krachtige wind in de rug, waardoor we vleugels hebben gekregen. We komen nu een volle dag eerder aan bij Tristan da Cunha dan de bedoeling was. Mogen we een keer een meevaller hebben?