Over de evenaar

Van Tristan da Cunha naar Sint-Helena is vijf dagen varen. De tropen in. Sint Helena is ecologisch bezien geheel verwoest. Vijf eeuwen bewoning door mensen, vee, ratten en konijnen hebben ervoor gezorgd dat er van de oorspronkelijke flora en fauna nagenoeg niets is overgebleven. Ik heb het daar al over gehad in mijn verhaaltje over de eenzaamste weidevogel ter wereld, de Sint-Helenaplevier. Toch is Sint-Helena een aangenaam eiland om te vertoeven, met een perfect klimaat en een buitengewoon vriendelijke en vooral relaxte bevolking van iets minder dan vierduizend zielen. Afstammelingen van Europeanen, negerslaven, Indiërs en Chinese arbeiders, alles door elkaar.

Op de standaard-eilandtoer zien we het huis waar Napoleon heeft gewoond toen hij hier verbannen was en de tuin van de gouverneur waar Jonathan woont, de oudste bewoner van het eiland. Jonathan is een reuzenschildpad afkomstig van de Aldabra-atol in de Indische Oceaan en als je de bronnen mag geloven loopt hij al aardig tegen de tweehonderd jaar. De tocht voert langs kronkelende weggetjes door groene landschappen met bomen, weilanden en weelderige struwelen waarin geen enkele inheemse plant is te vinden. Ook alle kwetterende vogeltjes zijn ingevoerd, behalve de prachtige doorschijnend witte opaalsterntjes, die tot diep in het binnenland in de bomen broeden. En natuurlijk brengen we een bezoekje aan de weilanden van Deadwood Plain, waar we onze eenzaamste weidevogel daadwerkelijk te zien krijgen.

Twee dagen verder varen ligt Ascension Island, een bar, kaal vulkaaneiland. Er wordt wel gezegd dat de eerste landing op de maan nooit heeft plaatsgevonden, maar hier is gefilmd. Wonderlijk genoeg overkomt ons op dit tropische eiland waar we in Antarctica en bij Tristan da Cunha zo bang voor waren: we kunnen niet landen! Er staat een felle oostenwind die zelf aan de beschutte westkant veel branding veroorzaakt, maar wat nog veel erger is, vanuit het westen rolt een langzame deining op het eiland af, afkomstig van stormen die dagen geleden en duizenden kilometers verderop hebben plaatsgevonden. Het is deze deining die bij de landingspier huizenhoog opspattende golven doet ontstaan. De autoriteiten staan geen enkele activiteit toe en kunnen ook niet naar het schip komen om onze paspoorten te stempelen. Pas op dag twee lukt het de formaliteiten af te wikkelen en een spannende landing uit te voeren. We kunnen een uurtje aan de wal blijven en moeten dan weer terug. Alle excursies zijn afgelast, ook de  nachtelijke tocht naar de palmenloze gouden stranden, waar in het donker reusachtige zeeschildpadden hun eieren komen leggen.

Twee dagen voorbij Ascension doemt de evenaar op, als een duidelijk zichtbare stippellijn over de oceaan. We laten de zodiacs (rubberboten met buitenboordmotor) neer waarmee we rond het schip gezamenlijk de lijn oversteken. Een van de zodiacs is uitgerust als zee-bar, met een groot vat sangria en een baardige Neptunus aan boord. Welkom op het Noordelijk Halfrond.